Prolog

W magomedycynie alternatywne sposoby leczenia nie cieszyły się dobrą renomą. Dlatego o wiele ciekawszym kierunkiem specjalizacji wydawała się psychologia. Albo psychiatria — jeszcze lepiej. Przypisywanie leków albo mikstur odbywało się zawsze tak samo, ale każda rozmowa z pacjentem była unikalna, budująca… lub okazywała się katastrofą. Każdy szczegół w pacjencie był ważny: jego nastrój, charakter i wydarzenia, o których chciał (lub nie) rozmawiać. 

Dr Extance, chociaż miała za sobą wieloletnią karierę, nigdy nie zainteresowała się zwyczajnym przypadkiem depresji. Zwłaszcza, kiedy znała jej powód. Śmierć zawsze jakoś wyjątkowo wpływała na ludzi. Głupsi sobie z nią radzili, a jeszcze mądrzejsi nie. Ci drudzy trafiali do niej. Nic specjalnego, żadnych zagadek, ukrytych motywów… do czasu aż Extance nie poznała dwóch przypadków, czy też dwójki ludzi.

Co więcej, te dwa przypadki znały się, chodziły do jednej szkoły… Mogło być ciekawiej? Kiedy zlecono jej przeprowadzenie kontrolnych rozmów z członkami Zakonu Feniksa tuż po wojnie, wśród nudnych dialogów wyłapała tę dwójkę z trudem. Prawie ich pominęła. Ale kiedy w nocy siedziała nad aktami, zrozumiała pewną istotną analogię.

Na tyle zainteresował ją ten podwójny zbieg okoliczności, że zarwała nad nim noc. A zdarzało jej się to z biegiem lat coraz rzadziej. Dziewczyna i chłopak w tym samym wieku, z tą samą traumą, z tymi samymi (względnymi) obawami. Nad obawami Extance jeszcze spekulowała, bo nie potrafiła do tych dwóch przypadków dotrzeć słowami. Ale to tylko dodawało jej pracy pikanterii.

Dziewczyna była piekielnie inteligentna, chłopak ocenami nie wybijał się aż tak szczególnie, ale swoimi słowami zrobił na pani doktor wrażenie. On kreował się na bezdusznego, bezlitosnego mordercę, a ona była jak pozłacana niewinną łuną. Oboje pochodzili ze wzajemnie znienawidzonych domów w Hogwarcie. Ona była szlamą, a on nią gardził. 

Oba przypadki miały depresję i w obu tych przypadkach lek był tylko jeden: nienawiść.