19. Punkt kulminacyjny.

— Możecie mi powiedzieć — zaczęła ostro, co było czymś niebywałym w jej stoickim usposobieniu. — Gdzie wyście się podziewali?

Hermiona przeklęła siarczyście w myślach, uciekając od kobiety wzrokiem. Jane zaparła się pod boki. Malfoy miał dziwne wrażenie, że nie widział Extance bardzo długi czas... A minął zaledwie weekend. Zerknął na Hermionę, która nie znosiła dobrze besztania nauczyciela, chociaż Exance nim nie była. Konfrontacja z lwem spoczywała na nim.

— Wypełnialiśmy swoje obowiązki.

— To znaczy?

— Bijąca Wierzba sama się nie uratowała — odpowiedział chłodno, mając dosyć tego żałosnego przesłuchania.

— Nie interesuję mnie żaden krzak. Nie macie prawa nie przychodzić na umówione spotkanie. To ignorancja, której nie zamierzam tolerować. Czy to jasne? — Przyjrzała im się. Zapadło głuche milczenie, potem jednak przerwane przez Dracona. Hermiona spojrzała na jego zaciśniętą pięść. Chciała dotknąć jego ręki, by się opanował i rozeszli się w spokoju już teraz. Szybko zrezygnowała z tego zamiaru.

— Niekoniecznie jasne. — Wyprostował się, a brodę uniósł dumnie ku górze, będąc o wiele wyższy od dwóch kobiet. — Nie jesteśmy zobowiązani nijaką ustną czy pisemną umową. Wkupujesz się w nasze łaski, by mieć pole do eksperymentów... Tym bardziej nie możesz i — uwierz mi — nie chcesz mówić, jakie przysługują nam prawa.

Hermiona poczuła się dziwnie, wysłuchawszy liczbę mnogą w jego stwierdzeniach. Była mu wdzięczna za uwzględnienie jej w tej niewygodnej sytuacji... to jednak nie znaczyło, że Extance podzielała ich punkt widzenia. Podchodziła do sprawy osobiście. Hermiona widziała to wahanie w jej oczach, nie była pewna jak enigmatyczna kobieta zareaguje, ale wystarczyło poczekać.

— Mogę... Draco, skoro już przeszliśmy na ,,ty". Mogę, gdyż moja praca nie wymaga pozwolenia, gdy uznam, że jesteście zagrożeniem. Dla siebie lub innych.

— Znowu szantaż? — zauważyła Hermiona z wymuszonym uśmiechem.

— Szantaż — potwierdziła. — Ale zgodny z prawem.

— W prawie znajdą się wyjątki. — Draco spojrzał na nią z rezerwą... jakby coś wiedział i prowadzili między sobą wojnę na utajnione sekrety.

— Nie chcesz mieć we mnie wroga, przecież wiesz, o czym mówię — rzekła zwycięsko. Spojrzała na Hermionę, ale gdy nic nie powiedziała, pożegnała się z nimi i życzyła miłego wieczoru wśród przyjaciół, gdyż przyjęcia są dobre dla zdrowia psychicznego.

— Dlaczego wszyscy mówią o jakimś przyjęciu? — zapytała Hermiona. Draco wykrzywił usta w dziwnym uśmiechu i wzruszył ramionami.

— Nie interesuj się, i tak nikt cię w takim stanie nie wpuści. — Zlustrował ją wzrokiem i zaśmiał kpiąco, przez co odebrał mocny strzał w ramię. Hermiona odrzuciła włosy do tyłu. Posypała się z nich ziemia.

— Ciebie tym bardziej... Wyglądasz jakbyś zafarbował tę swoją platynę.

Draco też miał we włosach pełno czarnej ziemi.

— Uważaj, bo mi zajady popękają ze śmiechu.

Szli oświetlonymi przez pochodnie korytarzami, nie omijając nikogo, w kompletnej tajemnicy. Posuwali się do przodu, zbyt zajęci sobą, by odezwać się jednym sarkastycznym słowem. W głowie mieli wspólny weekend pełen... czarnego rynku, szybu wentylacyjnego, hotelu, Chucka i Wrzeszczącej Chaty. Chata była najświeższym wspomnieniem, musieli się z nim uporać. Hermiona przeżywała katusze, nie wiedząc, czym było to wszystko, czego ma się następnego dnia spodziewać.

A że nie była specjalnie nieśmiała, zapytała:

— Malfoy, co będzie jutro?

Draco odebrał te słowa inaczej, a może specjalnie prześlizgnął się po niewygodnym gruncie.

— Będziemy na kacu — odparł, kiwając głową, najwyraźniej nie mogąc się tego doczekać. Nie zrozumiała go, więc wyjaśnił. — Mój drogi, choć może trochę przygłupi, przyjaciel urządza imprezę...

— I co ja mam z tym wspólnego? — zapytała, marszcząc czoło.

— Dasz mi dokończyć? — Draco zdenerwował się. — Zaproszenia były rozsyłane, gdy ty byłaś zbyt zajęta, stąd wynikło pewne... trochę niewygodne dla mnie... niedopatrzenie. Jesteś zaproszona.

— Zapraszasz mnie do siebie? — Uśmiechnęła się szeroko. Malfoy pokręcił powoli głową, nie uzewnętrzniając swojej ironii. Nie odpowiedział, a z Hermiony ust znikał uśmiech. Nadeszła ją pokusa, by zatrzymać się na środku korytarzu i sprawdzić, czy to wszystko dzieje się naprawdę. — Co z tobą?

— Nic — powiedział, zerkając na nią z ukosa. Wyglądał na zamyślonego, nie miała pojęcia, o co może mu chodzić. Nie zabiegała też o odpowiedź. Skupiła się na tym, jak bardzo czuje się brudna. Nie tylko od ziemi, liści i potu... może nawet krwi. Jedna z gałęzi zadrasnęła jej spodnie i skórę, dopiero teraz poczuła szczypanie na wysokości prawego uda.

— Więc... przyjęcie w Slytherinie? — zapytała, a Malfoya mruknął twierdząco. — I co... pójdziemy w poniedziałek na kacu do Extance?

— A co to za problem?

Westchnęła głęboko.

— To jakby przyjść w takim stanie na lekcje. Jakoś sobie tego nie wyobrażam. — Obdarzył ją spojrzeniem: wcale mnie to nie dziwi, więc skapitulowała, skoro nie miał ochoty na pogawędki. Kiedy mieli się już minąć, odchodząc w dwie inne strony, Hermiona zdziwiła się, widząc, jak Malfoy zmierza w tym samym kierunku.

— Gdzie ty idziesz?

— Do Gryffindoru, zawsze to jakaś odmiana — sarknął.

— Malfoy...

— Co?

— Myślałam, że masz do mnie zaufanie — wyklęła jego poprzednie słowa na wierzch. Spojrzał na nią przenikliwie

— Są jakieś granice.

— Nie ustaliliśmy ich jeszcze, więc... o jakich granicach mówisz? — Była tak perfidnie zadowolona ze swojego toku myślenia.

— Jesteś pewna swoich słów? — zapytał z przekąsem, zwalniając krok. Mruknęła twierdząco i Malfoy z dziwną szybkością przybił ją do ściany. Obie ręce miała usztywnione nad głową, stojąc na palcach. Jej włosy prawie w całości zasłaniały oczy. Były tylko drobne prześwity, z których mogła wywnioskować, że jego twarz jest naprawdę blisko. Bliżej niż kiedykolwiek. Pisnęła, zanim ją całkowicie sparaliżowało. Miała strach wymalowany w oczach, ale on go nie dostrzegł. Przełknęła ślinę, biorąc głęboki oddech. Sekundy mijały, a niewygodna pozycja zaczęła być upokarzająca.

Poczuła jego palce na policzkach. Odgarnął jej loki z twarzy, robiąc to z niezwykłą delikatnością. Kontrastowało to z mocnym uściskiem. Spróbowała się wyrwać, ale nawet przytrzymując jej dłonie jedną ręką był silniejszy.

— Malfoy, do cholery... — szepnęła zachrypniętym głosem, nie mogąc wyjść z zaskoczenia. Przyglądał się jej, czuła, że miał z tego satysfakcję... Niemal stykali się nosami, kiedy nachylił się nad nią, zapytawszy.

— Bez żadnych granic?

Bała się, miała to wypisane na twarzy. Puścił ją, gdy zauważył. Hermiona odeszła szybkim krokiem, rozmasowując dłonie. Skręciła w korytarz bez słowa, a on pozostał w tym samym miejscu, z tym samym pytaniem w głowie. Przetarł skronie i poszedł w przeciwnym kierunku. Sam nie wiedział, czy żałował... musiał jej przypomnieć, że to wszystko nie powinno się dziać, że dalej pozostaje nieobliczalny i niebezpieczny. Jeśli nie zrozumiała przekazu, bardzo dobrze. Jej strach do niego wróci i będzie się trzymać z daleka, jak powinno być od początku.

*

— Widzieliście Hermionę? — Ginny stanęła przed ławą, gdzie siedzieli Harry, Ron i Susan Bones. Harry od razu spuścił głowę, gdy ją zobaczył, ale nie przejmowała się tym. Susan uśmiechnęła się na sam jej widok, ale z czystej nieśmiałości, tylko pokręciła przecząco głową. Ron, z tostem w gębie, odpowiedział, że nie, nie widział Hermiony od dobrych dwóch dni, plując dookoła szynką.

— Nie mogę jej znaleźć... Myślałam, że mnie unika, ale to przecież Hermiona.

— Dziwna sprawa — ożywił się Harry, ale wyglądał, jakby toczył walkę z myślami. Spojrzał na swoje towarzystwo i z dozą niepewności wyciągnął Mapę Huncwotów. Ginny nie wiedziała, czy to dobry ruch zważywszy, że zaraz... a właściwie teraz miała się odbyć kolacja? Wielka Sala świeciła pustkami!

— Gdzie są wszyscy? — zdziwiła się.

— Na imprezie w Slytherinie — mruknął Harry, rozkładając czarodziejską mapę i stukając w nią różdżką. Uniosła brwi, klnąc w myślach na Zabiniego.

— Odbiło im? — Ginny zadrżał głos. Przysiadła się do ławy, by lepiej widzieć Mapę Huncwotów. Harry śledził każdą kropkę na mapie, aż w końcu upływające minuty się opłaciły. To Ginny pierwsza dostrzegła kropkę z Hermioną Granger.

— Ojej! — pisnęła, wylewając niechcący kawę na papier. Harry w pełnej panice zaczął suszyć go chusteczkami, a w ostatniej fazie desperacji — różdżką. Susan spojrzała na Ginny wielkimi oczami, najwyraźniej dostrzegając dokładnie to samo, co ona. — Bardzo cię przepraszam, Harry...

— Nic się nie stało — odparł, ale miał poddenerwowany głos. Z jego zielonych oczów wymsknęły się błyskawice.  Nie przejęła się tym, Harry złościł się na jej niezdarność, zapominając, że i ona ma w sobie refleks szukającego.

— O, patrzcie, Hermiona... jest w dormitorium — dodała zwycięsko, cały czas czując żarliwy wzrok Susan. Wstała od stołu i zapytała, czy Bones miałaby coś przeciwko odwiedzić z nią Hermionę. Ta jednak odmówiła, chcąc spędzić trochę czasu ze swoim chłopakiem. Zapewniła Ginny, że następnym razem chętnie się wybierze na plotki...

— Tylko nie plotkuj beze mnie! — powiedziała radośnie. Susan uśmiechnęła się i puściła jej oczko, rumieniąc się przy tym. Ginny miała wrażenie, że nie ma się, czym martwić... Odeszła od przyjaciół i swojego brata, nawet nie pytając o przyjęcie w Slytherinie. Miała tylko nadzieję, że nie spotka na nim Harry'ego lub Rona, inaczej byłaby ugotowana.

*

Hermiona weszła do swojego dormitorium w kwaterach Puchonów. Wzięła prysznic, co rusz fukając pod nosem. Była wściekła na samą siebie, że tak łatwo dała się podejść Malfoyowi. Nie mogła jednak nic zrobić; gdyby to była walka na zaklęcia, miałaby duże szanse, aby wygrać... Nie miała nawet pewności, czy w ich starciu w ogóle chodziło o wygraną. Czuła się przegrana, ale Malfoy także nie wyglądał na szczęśliwego, gdy odchodziła.

Zmyła z siebie pot, ziemię i opatrzyła ranę na udzie. Spojrzała na lustro, które odbijało jej bladą twarz i przeszklone oczy. Rozczesała włosy i wróciła w samej bieliźnie do pokoju. Z braku sił, usiadła na krawędzi łóżka. W pokoju panował półmrok, chłód bił w skórę, przez co co rusz przechodziły ją dreszcze.

Ginny weszła zaczerwieniona do pokoju. Nie przywitała się, rzuciła dwie sukienki na łóżko, warcząc pod nosem.

— Ubieraj się, mamy do pogadania. — Spojrzała na Hermionę miażdżąco. Wyglądała na umęczoną, ale dopiero sińce na przegubach rąk Granger zmiękczyły Ginny serce. Myśli, jaki zrobić wykład Herminione, wyparowały. — Co się...

Wzięła jej dłonie w swoje, wykręcając je pod różnymi kątami. Fioletowe smugi, mieszające się z żółcią i zielenią. Jakby namalowała sobie niezłomny pejzaż... wschód słońca, czy coś takiego. Ginny zrobiła się blada z niedowierzania.

— Efekt uboczny zabawnego weekendu. — Uśmiechnęła się, aby ją uspokoić, ale dotyk palców przyjaciółki piekł. Ledwo zdusiła odruch,  żeby się wyrwać.

Ginny spuściła głowę i odsunęła się. Hermiona przebrała się w piżamę, ignorując rzucone sukienki na łóżko.

— Chcesz może kremowego piwa? — zapytała uprzejmie.

— Nie, dziękuję, wystarczą wyjaśnienia — podziękowała z czystej uprzejmości i nauk etykiety, na jakie zwracała uwagę pani Weasley. Obserwowała jak Hermiona wykrzywia usta, krząta się w pokoju, chyba zbierając myśli.

— To bardzo długa historia, a ja jestem zmęczona, Ginny. Naprawdę zmęczona — dodała błagalnym tonem. Potrzebowała snu i nocy. Chciała poukładać myśli i odpowiednią dla świata wymówkę. Przyjaciółka wpatrywała się w jej oczy, aż w końcu wstała.

— Po śniadaniu, jutro. Chcę wiedzieć wszystko, każdy najdrobniejszy detal. — Pogroziła jej palcem. Hermiona uśmiechnęła się sztucznie i pokiwała twierdząco głową. — Dobranoc.

— Dziękuję, Ginny.

Ginny w odpowiedzi mruknęła coś niezrozumiałego i stała przed drzwiami. Nie sięgnęła za klamkę, tylko obróciła się na chwilę, by dorzucić coś śmiertelnie poważnym tonem.

— Widziałam was na Mapie Huncwotów. Tylko ja.

Dopiero wtedy zniknęła, życząc jej kolorowych snów. Hermiona straciła grunt i usiadła na łóżku z rozbieganym wzrokiem. To nie mogło wyjść na jaw. Westchnęła głęboko, przyglądając się sukienkom na łóżku... Nie, porozmawia z nim rano. Pójście na przyjęcie nie byłoby najlepszym pomysłem.

*

Draco stał przy barze, trzymając w dłoni swojego pierwszego drinka. Nie upił ani jednego łyka. Obserwował jak ludzie, którzy jeszcze niedawno patrzyli na niego z pogardą, tańczą chwiejnie na jego parkiecie.

Blaise stał obok niego, wyprostowany jak dumny gospodarz. Tylko oczy miał zajęte wpatrywaniem się w drzwi do salonu. Wypił swojego siódmego drinka. Draco podał mu swojego.

— Nigdy nie myślałem, że będę jednym z tych wiernych piesków, które tylko czekają u progu na swojego pana... panią. — Draco ledwo usłyszał te słowa przez muzyczny jazgot. Blaise spojrzał na niego ponuro.

— Myślałeś — zaprzeczył, a Blaise wypił haustem jego drinka.

— Może czasami. Może zazdrość mnie zżerała, ale nigdy nie brałem tego na poważnie. — Wrócił wzrokiem do drzwi salonu. Draco mu nie powiedział, że osoba, na którą czeka, jest już na parkiecie między ludźmi. Pozwolił mu pić drinka w spokoju jeszcze jedną chwilę.

Ginny wirowała w spokojnym tańcu. Ogniste włosy miała poskręcane i bujne. Draco zastanowił się, ile jest w niej żywiołu... obserwując silne uczucie Blaise'a, uznał, że wiele.

Ginny zaczęła tańczyć z jakimś chłopakiem, chyba Gryfonem. Nie dawała się dotykać, ale kusiła nie tylko jego. Draco kiwnął głową na nią i Blaise dopiero zwrócił uwagę na jej obecność. Nawet nie pożegnał się z Malfoyem, tylko przeszedł kilka większych kroków, by odbić Gryfonowi to, czego chciał... a może potrzebował.

Draco pokręcił głową. Muzyka zaczynała go drażnić, to nie było miejsce, w którym powinien się znaleźć. Zdawał sobie z tego głęboko sprawę.

Zauważył Teodora, który rozmawiał na kanapie z powietrzem. Victoria. Nie chciał o niej myśleć. Nie był już nawet zły, że dziewczyna, którą naprawdę kochał, jest już przeszłością. Pogodził się z tym i uznał za przedawnioną historię.

Wybrał się na spacer, wziąwszy dla smaku kremowe piwo. Był trzeźwy i ten stan mu w zupełności odpowiadał. Niebo pozostawało prawie czarne, nie dostrzegł ani jednej gwiazdy. Buty miał całe w wieczornej rosie. Usiadł na trybunach przy boisku, chcąc się ukryć przed wszystkimi. Zaznać trochę samotności i zapomnieć, jak bardzo jest w tym momencie nieporadny.

*

— Harry... mogę pożyczyć Mapę Huncwotów? — zapytała Hermiona. Spojrzał na nią uważnie, trochę zdziwiony jej obecnością. Na usta ciskały mu się same pytania.

— Gdzie ty się podziewałaś? Co robiłaś? Dlaczego nic...

— Jestem już dużą dziewczynką. Miałam pracę do wykonania.

— Jaką? — niemal warknął.

— Jutro. Teraz potrzebuję twojej pomocy. Bez zbędnych pytań.

Podał jej niechętnie mapę i przyglądał się, jak znowu odchodzi.

— Trzymam cię za słowo — powiedział, ale nie usłyszała.

*

— Tak sądziłam, że właśnie tutaj się ukryjesz, Malfoy. — Usłyszał za swoimi plecami. Obrócił się. Czuł podziw, że była w stanie go znaleźć... musiała w to włożyć trochę fatygi.

— Co masz na myśli?

— Jesteś jak Harry. — Zmarszczył brwi. — Ten bezsensowny sport to twoja świątynia... dlatego tak łatwo cię znaleźć. Jeśli chciałeś się przede mną ukryć, trzeba było wybrać bibliotekę.

— Była zamknięta — parsknął, gdy usiadła obok. Zobaczył jej fioletowe pręgi na dłoniach i przeklął swoją trzeźwość. Hermiona zauważyła, jak nie może odwrócić wzroku od swojego dzieła. Uśmiechnęła się nieznacznie.

— Jeśli nie chciałeś tego wszystkiego, wystarczyło powiedzieć.  Nie się na mnie rzucać.

— Myślałem, że to wystarczy. — Bo wystarczyło zawsze.

Hermiona ukryła twarz w dłoniach. Czy płakała? Nie wiedział, zostawił ją w spokoju, skoro miała tyle odwagi i głupoty, by przy nim okazywać uczucia. Nie rozumiał, jak była do tego zdolna... Mierzył ją niesłusznie swoją miarą. Czuł ponowny podziw do jej naturalności. Sam nie potrafił sobie nawet tego wyobrazić.

— Wszystko powinno być prostsze — wychrypiała. Położyła głowę na swoich kolanach i przekręciła ją, żeby go widzieć. Włosy zasłaniały jej twarz, ale nie oczy, które błyszczały od łez w kompletnej ciemności jak świetliki. — Nawet to. Nawet płakanie mi nie wychodzi.

Wstała spokojnie i mozolnym ruchem podeszła do barierek. Zawisła na nich, zwieszając głowę w dół. Obserwowała czarny od nocy trawnik i milczała przez dłuższą chwilę.

— Zastanawiasz się, czy skoczyć?

— To byłoby zbyt proste — zachichotała, jakby rozmawiali w swoim świętym przekonaniu, że to normalny temat. Hermiona poczuła mdłości. Zamknęła oczy, zawieszając się na barierce. Draco stanął obok. Wbił wzrok w niebo. Pomyślał, że gdyby nie ich niebezpieczne myśli o śmierci, to byłaby bardzo romantyczna chwila. Odwieczni wrogowie, tak różni od siebie, stoją i rozmawiają jak starzy przyjaciele. Jakby poznali siebie na wylot i potrafili formować słowa w swobodny sposób — znając drugą osobę bardziej, niż siebie samych.
Kiedyś brakowało mu człowieka, który powiedziałaby mu, jak powinien zareagować, znając Dracona na tyle dobrze. Teraz nie chciał by była to Granger.

— Nie daję rady — powiedziała Hermiona.

— Wszystko zdaje się popieprzone — przyznał jej rację, chociaż zawsze starał się przy Granger nie przeklinać. Jak uczyła go matka... chociaż przy matce zawsze przeklinał. Czuł się bezpiecznie w towarzystwie matki, wiedział, że ona nie będzie go oceniać przez język, jakiego używa. Potem umarła.

Hermiona podniosła głowę i wydawała się bardzo zmęczona. Miała szklane oczy, a na policzkach były świeże ślady po łzach. Odgarnęła bujne loki do tyłu.

— Jeśli jeszcze raz podniesiesz na mnie rękę, zabiję cię, Malfoy.

Uśmiechnął się w jej stronę, jakby tylko na to czekał. W jej ustach brzmiało to jak komplement. Pokręciła głową i wyciągnęła różdżkę, by ukryć ślady na nadgarstkach. Ostatni raz tak po prostu wymazała jego błąd z pamięci. Dopiero potem Draco zaczął się starać, by więcej błędów nie popełniać.

— Dlaczego tutaj przyszłaś?

— Ginny i Harry czegoś się domyślają. Ginny widziała mnie z tobą, gdy wracaliśmy! — parsknęła wymuszonym śmiechem. — Wszystko jeszcze bardziej się komplikuje... Nie wiem, co robić.

— Ja mam ci powiedzieć? — zapytał retorycznie. — Zrób, co uważasz za słuszne.

— Jak to? A jeśli powiedziałabym im prawdę? — Spojrzała na niego z naganą. Zachowywał się niedorzecznie.

— Twoja sprawa.

— Ale... W jakiej pozycji by cię to stawiało? Nie interesuje cię to?

— Zadajesz dużo pytać. — Zaśmiał się sarkastycznie. — Powiedziałem: rób, co chcesz. Nie interesuje mnie, jak twoi przyjaciele na mnie spojrzą. Nieważne, co powiesz, i tak będą mnie nienawidzić. Prawda?

Po chwili namysłu i ciszy Hermiona przyznała mu rację. Zeszli z trybun i szwendali się spokojnym krokiem po środku boiska. Zdawało się, że cisza i ciemność jest prawdziwa i nikt poza nimi nie istnieje na tym świecie.

— Jednak nie mamy kaca... — zauważyła.

— Możemy się napić jutro przed wizytą u Extance. Nie przeżyję tego na trzeźwo.

— Nawet tak nie żartuj — powiedziała, wyobrażając sobie minę psychologa, gdy wchodząc do jej gabinetu, zataczając się.

*

Nie jestem już szczęśliwa pisząc tego bloga. Brakuje mi w nim czegoś, dlatego... muszę wprowadzić jakieś zmiany. Jeszcze nie wiem jakie, ale mówię, byście się pewnego dnia nie zdziwili. Pozdrawiam i życzę Wam tego, co najpotrzebniejsze.

Salvio