20.1. Nowe obowiązki.

Hermiona nie wyobrażała sobie niewiadomo czego. Po prostu... Nie sądziła, że wejście do Wielkiej Sali, na zwyczajne śniadanie, będzie dla niej kiedykolwiek tak trudnym do zrealizowania zadaniem. Burzliwy weekend zapoczątkował emocjami, o których istnieniu już dawno zapomniała. Czuła wstyd. Negliżujący wstyd, gdy przechodziła korytarzami.

Wiedziała, że wyobraźnia tylko się z niej nabija i że wejście do Wielkiej Sali jest czymś zupełnie normalnym, ale było coś jeszcze; przeczucie, zdradziła cały zamek. Nie rozumiała niczego, nie potrafiła określić, dlaczego drżą jej dłonie i czemu brzuch zaciskał się w ciasny supeł...

Może to było tylko przeczucie, ale nie mogła przestać tego wszystkiego analizować.

Ludzie ją obserwowali spod lekko skacowanego wzroku, chociaż starała się przybrać normalną minę. Raz uśmiechnęła się, widząc znajomą twarz, ale nie dostała żadnej odpowiedzi. Musiała przyznać, że zachowuje się nienaturalnie.

— HERMIONA! — usłyszała krzyk za sobą. Ginny biegła do niej czerwona i zasapana. Na widocznym kacu. Co było takiego naglącego, by uprawiać jogging w takim stanie? — Jak dobrze, że cię złapałam. Chodź, nie możesz tam wejść.

— Słucham?

— Chodź, po prostu chodź. — Odciągnęła ją od wejścia do Wielkiej Sali. Kilka osób obserwowały je z dziwną dezaprobatą. Hermiona dziwiła się temu, krzyki były przecież w zamku na początku dziennym. Zawróciły, a Ginny wytłumaczyła jej, że kierują się do kuchni.

— Dlaczego nie możemy zjeść w Wielkiej Sali? — zapytała, chociaż w duchu poczuła ulgę. Mdłości i drżenie rąk odeszły. Ginny rzuciła jej wściekłe spojrzenie. Nie chciała nic więcej powiedzieć, dopóki nie znajdą się w ustronnym miejscu.

Hermiona zgodziła i o nic więcej nie zapytała, chociaż w środku płonęła z ciekawości. Ginny dawno nie zachowywała się tak konspiracyjnie. Dała się poprowadzić do kuchni, gdzie przywitane zostały salwą uśmiechów ze strony skrzatów.

— Co podać?

— Herbatę, kawę, a może soczek dyniowy?

— Ciasto, jajecznicę?

Hermiona poczuła ciepło rozlewające się na sercu i poprosiła z błyszczącymi oczami o herbatę z cytryną i dyniowe ciasto... ochota na coś słodkiego jej dzisiaj nie opuszczała. Ginny wystarczyła kawa na rozluźnienie nerwów.

— Więc... o co chodzi? — Hermiona zachęciła ją. Usiadły przy wysepce kuchennej. Ginny obróciła fotel, by były zwrócone do siebie twarzami. Wyglądała na spiętą.

— Hermiono. — Brzmiało oficjalnie! — Czuję się... oszukana?... i nie jestem pewna, jak mam reagować na twoje kłamstwa. Byłam z tobą szczera, gdy chodziło o Harry'ego i Blaise'a. Myślałam, że... możesz mi ufać — zirytowała się. — To nie jest obustronna przyjaźń!

— Jeśli chodzi ci o wczoraj, nie masz się czym przejmować. — Ginny wyglądała na zdruzgotaną jej tłumaczeniami. — Po prostu wracaliśmy z ratowania Bijącej Wierzby. Potrzebowałam jego pomocy, sama nie dałabym rady.

— Mhm... a powiesz mi, co to jest? — odparła smutno, wyciągając z kieszeni spodni dzisiejszego Proroka Codziennego.

Hermiona ze zmarszczonym czołem wzięła gazetę w dłonie. Nie wiedziała, na co ma patrzeć, ale gdy zobaczyła tytuł pierwszej strony i zdjęcie na pół okładki, poczuła jak zapada się w fotelu z otwartymi  szeroko oczami.

— Ginny, ja...

— Daruj sobie — szepnęła.

Hermiona obserwowała ruchome zdjęcie, jak Malfoy stoi przed nią wyjątkowo blisko, a ona patrzy na niego szklistym spojrzeniem... wzrok z boku wyglądający na owinięty miłosną otoczką. Zdjęcie było ruchome, ale oni zastygli w miłosnej chwili, pełnej napięcia i przyspieszonych oddechów. Tak to wyglądało, ale Hermiona pamiętała przecież prawdę... pamiętała, jak się kłócili, a ona sekundę wcześniej była na niego taka wściekła.

Stali na hotelowym balkonie, w zaciszu nocy. Przełknęła potok śliny z trudem, obserwując ich skupienie na własnych oczach. Draco który miał odgarnięte włosy do tyłu, kilkudniowy zarost i tą arystokrację w swojej dostojności... Był przystojny.

Jakby Prorok Codzienny wyciął fragment z romantycznego filmu.

Tytuł głosił: Powojenny happy end czy maskarada?

Hermiona Granger, bohaterka czarodziejskiego świata, ostatnio nieaktywna bohaterka gazet, była widziana w mugolskiej części Londynu... z Draconem Malfoyem! Ułaskawionym śmierciożercą, którego proces sądowy jest w toku. Czy jest to akt prawdziwej miłości, wyrastającej z wojennego żalu czy maskarada, dziwny żart? Prorok Codzienny jest na tropie, śledzi dziwny zbieg okoliczności (...)

Hermiona nie była w stanie czytać dalej. Odrzuciła gazetę, która przeleciała przez blat i spadła na ziemię po drugiej stronie.

— To nie jest... to co myślisz? To nie jest nawet warte komentarza — wydukała Hermiona. Po kilku przerwach pełnych milczenia zebrała się w sobie, by spojrzeć Ginny w oczy. Z trudem przyjęła zawód, jaki w nich dostrzegła.

— Nie wiem, jak to odbierać... A może ty czujesz coś do niego?

— Nie, jasne, że nie! To zdjęcie jest całkowicie wyrwane z kontekstu. To moment, jak chwilę wcześniej darliśmy się na siebie w niebogłosy. Ginny, uwierz mi... — mówiła coraz głośniej. — Mnie i Malfoya nic nie łączy.

Wzrok Ginny wprawił Hermionę w zakłopotanie. Nie wierzyła jej.

— Nic mnie z nim nie łączy. Ostatnio... mam trudny okres i jestem zmuszona spędzać z nim większość czasu. Daleko nam do jakiejkolwiek sympatii. 

— Powtarzałam sobie to samo dnia, w którym pierwszy raz pocałowałam Blaise'a — zauważyła. Wypiła do końca kawę. — I wierzę ci. Nie potrafisz kłamać... Dalej nie pojmuję, że spędziliście ze sobą weekend, Hermiono. Z MALFOYEM.

Zaśmiała się z niedowierzania. Nie biegała i nie krzyczała w niebogłosy, ale była naprawdę zła.

— Nie mogę sobie tego poukładać, Hermiono. To człowiek, który był skłonny stworzyć nam piekło na ziemi... Pomyśl tylko. Dużo nasłuchałam się o Malfoyu od Blaise'a. Raczej jest mi obojętny, ale to — wskazała na gazetę, której nie było widać. Pokręciła głową. — To cię zniszczy. Stracisz Rona, Harry'ego, wszystkich po kolei. Bo tak to zadziała. Nikt nie będzie myślał o Malfoyu, już go nienawidzą. Wszystko się skupi na tobie.

—Nie jestem już niczego pewna. Nie jest ze mną najlepiej — odparła.

— Chyba nie rozumiem.

— Okazuje się, że nie bez powodu chodzę do Extance — powiedziała cicho, upijając już ostygłą herbatę. Ginny zapatrzyła się na jakiegoś niezwykle ruchliwego skrzata, nim zerknęła na Hermionę.

— Koszmary wróciły?

— To jest mój najmniejszy problem. — Hermiona przymknęła oczy, czując trud w wypowiadaniu słów. — Jestem niemile zaskoczona, jak jest ciężko. Miało być przecież wszystko pięknie po wojnie... Czuję się jak oszukane dziecko, jakby mi zabrali lizaka i rzucili piasek w oczy.

— Hermiono... — szepnęła.

— Nie chcę się tak czuć, ale tak jest. Nie mogę tego odgonić. Chodzę do psychologa i wyznaję swoje uczucia, i automatycznie stają się one jawne dla mnie, Extance i Malfoya. Nie potrafię udawać, że jego obecność jest mi obojętna, bo nie potrafię kłamać. 

Choć było to kłamstwo. Kłamanie wychodziło Hermionie coraz lepiej.

— Nie ma wojny, nie ma jej, ale nie potrafię się przemóc i iść na cmentarz poległych, Ginny... Próbuję nadążyć, przysięgam. Mam wrażenie, że zasługuję na obecność Malfoya. Myślałam, że go nienawidzę i że on też mnie nienawidzi, ale przez ten miesiąc czegoś nam zabrakło. Malfoy po prostu jest i nie mam na to wpływu.

Ginny zatkało, w jej oczach zakręciły się łzy. Hermiona wyglądała normalnie. Zaczęła jeść dyniowe ciasto, ale przeszła jej ochota na słodycze czy cokolwiek innego.

— Hermiono... — powtórzyła. Starła łzę, wstydząc się jej. — Nie wiedziałam.

— Nie przejmuj się. — Machnęła ręką. — Nie chciałam żebyś wiedziała, stąd to wszystko. Wiedziałam o Zabinim. Wyczuwałam, że po Fredzie zaczyna być ci dobrze... odzyskujesz swoje szczęście i nie zamierzałam ci przeszkadzać.

— To nie ma nic do rzeczy. Powinnam wiedzieć, powinnaś była mi powiedzieć. Hermiono, nie chcę żebyś cierpiała. Przyjaźnimy się... na dobre i na złe.

— Wiem, że lubimy się nawzajem chronić, ale to nie była sprawa, w której mogłaś mi pomóc. Prawdę mówiąc, sama muszę sobie pomóc.

— Extance bardzo po was jeździ? — Ginny miała tyle pytań, których wcześniej zapomniała zadać. W swojej złości wypadło jej z głowy, że wiele jej samej brakowało do przykładnej przyjaciółki.

— Tak, ale czuję się po tych rozmowach lepiej. Chociaż trwa to tylko chwilę.

— Może te dobre chwile będą się coraz bardziej wydłużać?

— Wszystko się na to zapowiada. — Hermiona uśmiechnęła się smutno. — Mam nadzieję, że czas szybciej minie. I będę kończyć z Extance, zanim się obejrzę.

— Czas pewnie będzie się specjalnie wlókł — zauważyła. Czas bywał bardzo złośliwy. Hermiona przyznała jej rację i zapadła cisza pełna myśli. Ginny starała się to wszystko zaszufladkować, przyswoić jak najwięcej informacji w krótkim czasie.

Wróciła myślami do wczorajszej nocy, i Blaise'a. Tęskniła i przy nim wiele rzeczy byłoby łatwiejsze, nawet słowa Hermiony i jej pogmatwany tok myślenia. Oparła głowę o rękę, zajmowała dużo blatu. Zanim się obejrzała, Hermiona skończyła jeść i pić. Wstała z krzesła. Ginny spojrzała na nią ze zdziwieniem.

— Gdzie idziesz? 

— Jak to? Dzisiaj idę zerknąć, jakie szkody porobiły się w hangarze oraz jak Bijąca Wierzba przyjęła swój lek... potem mam spotkanie z Extance, obiad i kolejne spotkanie, ale tym razem z McGonnagall. Ma wyznaczyć mi i mojej grupie nowe zadanie.

Dzień wydawał się ciężki, ale tego Hermiona właśnie potrzebowała.

Ginny nie była zadowolona. Wyglądała na zrozpaczoną, przez szklane oczy i starte łzy, ale tak naprawdę wszystko było inne. Ginny wiedziała, że Hermiona nie odpuści sobie nowych obowiązków. Nie obchodziła ją także opinia innych, chociaż pewnie wyjście z kuchni będzie ją niszczyć. Przypomniała sobie starą Hermionę, przedwojenną, silniejszą. Miała nawet przez chwilę złudzenie, że stoi tuż przed nią.

— A co z gazetą? Ludzie będą patrzeć na ciebie jak na... Jesteś na to gotowa?

— Nie zrezygnuję ze swoich obowiązków, bo ludzie, którzy tej nocy imprezowali w Slytherinie, będą na mnie patrzeć jak na śmierciożerczynię... Zresztą, bardzo wątpię, by ktokolwiek powiedziałby mi w twarz, co o mnie myśli. W razie czego mogę komuś zamachać moją blizną.

Zaśmiała się, pokazując jej koślawy napis na ręce. Szlama. Ginny nie wiedziała, jak ma na to zareagować.

— Co z Harrym i Ronem? Nie wybaczą ci, nawet jeśli im wyjaśnisz. Będą się gniewać całymi dniami, może tygodniami.

— Jakoś to będzie. — Wzruszyła ramionami. Nie dopuściła do siebie myśli, że przeprosi swoich przyjaciół za coś takiego. Należały im się wyjaśnienia, ale na żadne słowa skruchy nie mieli co liczyć. Nie była niczemu winna i w tym przekonaniu wyszła z kuchni, ignorując po drodze każde nieprzychylne spojrzenie w swoim kierunku.

Była tylko ciekawa i drżąca, gdy zastanawiała się, jak na całą sytuację zareaguje Malfoy.

Ginny natomiast chciała ją zatrzymać w kuchni do końca dnia, a potem tygodnia. Za Hermionę bała się, ile za drzwiami kuchni może się wydarzyć.

*

Na razie wrócę do pisania krótkometrażowych rozdziałów.

Bo czemu nie?