20.2. Starsi bracia.

Neville, Ron i Harry czuli na plecach przyjemny chłód lochów. Schodzili po schodach i gdyby emocje były wyrażane tylko w ruchach, cała trójka miałaby zaciśnięte pięści. Nie byli wściekli czy rozgoryczeni... Ale ktoś, kogo kochali, nie był w pewnym sensie bezpieczny. Ich gryfońska reakcja była do przewidzenia. Jakby syndrom starszego brata przeskoczył w ich głowach jak alarm. Tym sposobem znaleźli się w lochach.

— Może ułożymy jakąś przemowę? — zainteresował się Neville. Ron machnął ręką, nie miał siły do rozmów; jego uszy płonęły jarzącą się czerwienią. Harry zastanowił się przez chwilę, ale w końcu oznajmił, że stawia na spontaniczność. Neville to uszanował.

Szli równym zwartym krokiem, by w końcu doczłapać się do wejścia Slytherinu. Naturalnie, musieli poczekać na Malfoya. O ile jeszcze nie wyszedł lub zamierzał w ogóle wyjść.

— Będzie miał szczęście, jeśli postanowi się powiesić w swoim dormitorium... Inaczej go wyręczę. Powieszę go za jaja i będzie latać jak chorągiewka na dachu. — Ron okazał się prawdziwą błyskotliwością. Dziewczyna wychodząca ze Slytherina spojrzała na niego z rozbawieniem. Była ładna i miała czarne do pasa włosy. Jej zielone oczy spoczęły na Ronie z dozą figlarności.

— Kto będzie miał takie szczęście? — zapytała złośliwie. Ron spłonął rumieńcem, ale odburknął niemiłą wiązankę o Malfoyu. Dziewczyna zastygła, prostując się i zadając kolejne pytania. Nikt nie zauważył w jej postawie zmiany i nie kwapił się, by jej odpowiedzieć. Harry podał gazetę dziewczynie, nie spuszczając wzroku z wejścia Slytherinu.

Victoria z lekko uchylonymi ustami wzięła do rąk gazetę. Wielkie ogromne... największe zdjęcie Dracona i Granger. Zacisnęła usta i zamrugała szybko, mając nadzieję, że obraz okaże się nieprawdziwy.

Zgniotła w dłoniach gazetę i przeszła obojętnie obok Gryfonów.

— Moja gazeta! — zawołał za nią Harry, ale zniknęła. Dodał zrezygnowany: — Miałem mu ją rzucić w twarz...

— Mam drugą — odparł Neville i już wszystko było dobrze. Czekali, opierając się o ścianę i udając nonszalancję, której nigdy nie mieli we krwi. Neville jedynie stał, czekając z dłońmi włożonymi w kieszenie. Myślał o Lunie, o jej reakcji, gdy zobaczyła pierwszą stronę gazety. Stwierdziła, że jest wyrwane z kontekstu; nie zauważyła, by Hermiona była zakochana. A na pewno by to zauważyła. Neville, niestety, zwątpił w Hermionę... Coś było na rzeczy, miał pewność. 
Luna natomiast brnęła w wyjaśnienie swojej teorii: koło głowy Hermiony latałyby szczope... jakieś wymyślone przez Lunę trzmiele. Neville nie śmiał się z nią kłócić, wiedząc, że to niebezpieczny temat do rozmów; te wszystkie zwierzęta, jakie z ojcem sobie wypracowała. Luna dorzuciła, że wie doskonale, jak te trzmiele wyglądają. Zasugerowała, że widywała owady codziennie, bo Neville zawsze był nimi otoczony. To go rozczuliło. Nauczył się wyczytywać między wierszami takie wyznania. Wtedy uśmiechnęła się do niego pięknie, spojrzała w oczy i... zobaczył ponad Luny ramieniem, jak Harry i Ron wychodzą z Wielkiej Sali. Musiał być przy nich ktoś rozsądny, więc także opuścił śniadanie.

— No, w końcu... — warknął Ron, gdy drzwi do Slytherinu otworzyły się. Wyszedł z nich Malfoy. Harry i Ron byli pewni, że będą mieli nad nim podwójną, czy też potrójną, przewagę. Byli pewni, że będzie na kacu. Cały zamek słyszał o wielkiej imprezie... oni, jako szanowani Gryfoni, nawet nie zeszli poprzedniego wieczoru do lochów.
Tylko że Malfoy prezentował się normalnie.

Wyszedł ze swojej nory, skinął na nich głową i chciał odejść, ale krzyki protestu mu nie pozwoliły. Przybrał minę twardą jak kamień, nic nie dało się z niej odczytać. Nie było jasne, czy się ich spodziewał. Chyba nie. Neville naprawdę nie wiedział.

— Mamy sprawę — rzekł Harry.

— Brzmi groźnie.

— Zamknij się, Malf... — dorzucić chciał Ron.

— Gracie w Dobrego i Złego Glinę? — uśmiechnął się złośliwie. — Darujcie sobie i mówicie od razu, nie mam czasu.

— Dla nas na pewno go nie masz — prychnął Ron. Neville i Harry uspokoili go ostrymi spojrzeniami. Chcieli to załatwić bardziej polubownie, jeśli była taka możliwość. Ron był owinięty wokół palca swoimi emocjami, wszystko się przez to komplikowało, chociaż... Malfoy nie wyglądał na urażonego... ale czy kiedykolwiek na takiego wyglądał?

— Masz — mruknął Harry, podając mu z wyrzutem gazetę. Ten uniósł brwi i wziął ją do rąk. Jeszcze nie wiedział. Włosy opadły mu tak, że zasłaniały oczy i czoło. Oddychał miarowo, jakby czytał prognozę pogody. Oddał Potterowi gazetę z sarkastycznym uśmieszkiem.

— No i?

Na początku nie zrozumieli pytania. Neville jako pierwszy wybudził się, zrozumiawszy, że Malfoy naprawdę oczekuje odpowiedzi. Hermiona! Chciał wykrzyczeć jej imię, była jego przyjaciółką, kochał ją, a Malfoy stał tu przed nim i kpiąco się na nich gapił. Nie rozumiał, nie mieściło mu się to w głowie... Próbował być najrozsądniejszy, ale aroganckie słowa Malfoya stały się nieoczekiwanie prowokujące. To przecież chodziło o Hermionę.

— NO I CO? — powtórzył Neville.

— Naprawdę w to wierzycie... że ja i Granger? Z choinki się urwaliście? — prychnął. Był bardzo przekonujący, bez problemu zasiał w trójce nagłą wątpliwość. — Kiedy pisali o tobie, Potter, jako o szaleńcu lub wypisywali o twoim romansie z Granger i drugą połową zamku, wtedy też im wierzyłeś?

Malfoy okazał się doskonałym mówcą. Harry stracił rezon i walczył z myślami, bo przecież Malfoy miał cholerną rację. Prorok Codzienny niejednokrotnie łamał wszelką krytykę i ślizgał się zgrabnie między kłamstwami. Harry klął wtedy na ludzi, którzy wierzyli temu szmatławcowi... A teraz sam się okazał jednym z nich! Czy naprawdę nie znał Hermiony i zapomniał, że ona nigdy nie zakochałaby się w Malfoyu? Co za głupie wątpliwości przyszły mu do głowy.

— Ale to zdjęcie... — Wskazał palcem Ron, ale znowu nie dane mu było skończyć.

— Co z nim? Byliśmy uradowani, kiedy olśniło nas i znaleźliśmy sposób, by uratować Bijącą Wierzbę.

— Ale stoicie tak blisko...

— Zbieg okoliczności — odparł znudzonym tonem. — Koniec przesłuchania? Chciałbym wypić kawę.

Nastała cisza. Harry i Ron odpowiadali sobie zdziwionymi spojrzeniami, ale wyglądali na przekonanych. Neville miał nieokreślony wyraz twarzy, walczył sam ze sobą. W końcu postanowili, że sobie pójdą. Harry i Ron rozmawiali o czymś ściszonym głosem, by Malfoy nie dosłyszał. Byli tak zajęci rozmową, że nie widzieli, jak Neville zwalnia. Zrównał się z Malfoyem i na początku tylko szedł. Potem wykrztusił z siebie, to co powinien był zrobić minuty temu.

Oddał mu gazetę.

— Nie do końca ci wierzę, Malfoy, ale twoje słowa są prawdopodobne. Sprawa jest prosta — jeśli skrzywdzisz Hermionę, jak to robiłeś w szkole, wrócisz tam, skąd przypełzałeś.

Neville przybrał surowy wyraz twarzy, rzucił mu ostatnie spojrzenie (trochę cieplejsze, niż powinien, nie umiał udawać) i przyspieszył kroku. Malfoy uśmiechnął się pod nosem. Kto by pomyślał, że to Longbottom okaże się mieć najmocniej przymocowany łeb na karku?
Jego groźba nie zaliczała się do wielkiej przemowy, ale była imponująco szczera.

Wciąż trzymał w dłoniach dzisiejszą gazetę. Niebezpiecznie było teraz iść do Wielkiej Sali. Nie przejmował się plotkami, ale nie miał ochoty na otępiające spojrzenia. Postanowił iść do kuchni. W ostatecznym rozrachunku wolał skrzaty.

*

— Co z Harrym i Ronem? Nie wybaczą ci, nawet jeśli im wyjaśnisz. Będą się gniewać całymi dniami, może tygodniami.

Weasley?, to nazwisko zabrzmiało kpiąco w jego myślach.

— Jakoś to będzie. — Dostrzegł jak Granger wzrusza niedbale ramionami i odchodzi, nie czekając na Ginny. Weasley obserwowała odchodzącą Gryfonkę. Malfoy wyczuł w jej spojrzenie walkę z myślami i desperację. Na pewno mówiły o nim... Poczuł cichą ciekawość i nonszalancko wyszedł z cienia. Weasley nie zauważyła go od razu, ale wystarczyły sekundy, by spojrzenie przeszło z utrapionego na bojowe.

Przypominała mu najeżonego kota. Jej głos nawet przypominał syk przez zęby.

— Malfoy? — warknęła. — Czyżbyś śledził swoją dziewczynę?

Parsknął, była irytująca. Nie pokazał swojego zgorzknienia.

— Mówiłem, żebyś nie robiła sobie nadziei Weasley... ja i ty... to nie wypali.

— Przestań pieprzyć! — Gryfoni i ich kapryśna duma. Bawienie się tymi wybuchowymi emocjami było zabawne, może nawet trochę emocjonujące. Nic dziwnego, że konflikt między domem węża a lwa trwa od tak dawna. Kłótnie zabijały nudę... Zabijały. Brzmiało jak przekleństwo.

— Nie jestem tak ciemny jak Blaise, by spełniać twoje życzenia. — Zaśmiał się w duchu ze swojego doboru słów. Był cholernym rasistką... chociaż nie. Miał pewność, że Blaise śmiałby się z tego tak samo jak on. A Blaise nie był rasistką. Chyba. Był?

— Jakiś ty zabawny — mruknęła. Zmarszczył brwi, orientując się, że jej ton zelżał. Czyżby z jego błyskotliwej uwagi? To Gryfoni mają poczucie humoru?

— Lubię czarny humor.

Wymienili się spojrzeniami. Hamowała uśmiech i była zażenowana, że nie potrafi tego ukryć. Kto by pomyślał, ile można wynieść z takiej konfrontacji... Draco nagle się zasępił, przypominając sobie, ileż słów wypłynęło pod adresem jej rodziny. O ile wcześniej nie był z tego dumny, teraz czuł to o wiele silniej.

— To nie jest śmieszne — dodała nagle, przywracając lodowatą maskę na twarz (nie była tak szczelna jak jego, nawiasem mówiąc). — Prenumerujesz Proroka Codziennego?

Nie odpowiedział. Zacisnęła usta, próbując odgonić urażenie tą ignorancją.

— Tak mało ci odwagi, by odpowiedzieć? — zapytała, krzyżując ręce na piersi.

— Chyba chodziło ci o desperację.

Jej oczy ciskały gromy, a piegi były otoczone różową poświatą rumieńców. Czekał na jakąś odpowiedź, ale nie był cierpliwy. Wyminął ją i wszedł po chwili do kuchni. Nie przeżyje bez kawy, zwłaszcza, że usłyszał za sobą kroki Weasley.

— Malfoy!...

— Potrzebuję kawy — powiedział pod nosem, komentując tym jej drażliwe dla ucha jęki. Jak Blaise mógł je znosić? Zemdliło go i odgonił te upiorne myśli.

— Co takiego robiłeś w nocy, że potrzebujesz kawy? — Dłonie jej drżały. To było nawet zabawne.

— Zapytaj Hermiony.

Jak dziwnie to imię brzmiało w jego ustach. Ginny wzięła szybki oddech i w zszokowanym amoku go nie wypuściła. Delikatnie uchyliła usta i najprawdopodniej jej myśli pędziły z niezrównaną prędkością. Paliwem była adrenalina, która buzowała pod skórą. Granger na pewno zaprzeczyła, a on wprawił Weasley w wątpliwości. Komplikował sprawę, zatruwał prawdę... może brutalnie torował sobie drogę.

Po pierwsze — zaprzeczył wersji Granger. Po drugie, użył jej imienia, jakby wszystko się już zmieniło. Imię Granger przekonało Weasley. Jak dobrze o tym wiedział i jak swobodnie się poczuł wypowiadając to imię pierwszy raz w życiu. Malfoy nie dorósł do tego, by je wypowiadać, ale bawienie się uczuciami innych wywoływało w nim potwierdzenie, że to emocje są największą słabością.

Ginny przełknęła ślinę, spuściła trochę nieobecny wzrok na podłogę i odeszła, przypominając Draconowi zbitego psa, który oddala się od oprawcy z podkulonym ogonem; nawet nie starając się bronić.

Był ciekawy, czy spotka dzisiaj Granger. Ale ciekawość to także jakieś uczucie, którego chciał się wyprzeć. Daremnie.

*

Nawet nie wiecie, jak nieprzyzwoicie dumna jestem z tego rozdziału... nie wiecie... Ostatnio było aż dziesięć komentarzy pod postem. Dodajecie mi skrzydeł! Trzymajcie mnie, bym nie odfrunęła.